.
.
اره ما هر كارى كرديم اَخ بود، هر جايى بدبين اخمو
ما خوابيدم حتى اگه هوا طوفانى يخ بود
همش قاطى رفوزه ها. ميشيم تجديدى از خوب
ما دنيامون چه بى‌رحم بود، هركى خوب بود ميرفت زود
همش پُره استرس، هم آبجوى اسمى هم دود
درساى تستى مردود، نقشاى زندگى فقط طرح‌هاى مشكى كم بود
درداى عشقی هم توم، يه حرفاى زشتى هم موند
نميبينم ديگه من حتى بهشتى از دور
همش تاريكى، هى درد، مگه خب داريم انقد؟
همه چى قفل و منم ميزنم خاكى منبعد
چقد بده خدايى، كه انقده از همه لحاظ ازم جدايى
الآن بايد دوتايى، يه جاهايى بوديم اصن نفهمى كجايى، تيريپ خلسه و کمايى
تو منى، من شمايى، دنيا رو دريا میکردیم، ميشديم هر دو ماهى، اما موندى سر دوراهى
دلم داره يه خواهش، كه بگى چى شد نميوفتى ديگه به يادِش؟
من موندم و يه "چالش"، اونى كه گفت برى رو فقط ميخوام "بگامـ.ـش"
من موندم و يه دنيا كه تو اَزش گم شدى، منم و زدن و رفتنمو رد گم كنى
منم و پر شدن، تو هم از مردم پرى، منم و گچ برى مغزمو لش خورى با ترمزى كه تش بريد، منم و اشك و ويد
هه!
عجب رو بازى كردى! تو همه رفتارات فيلمه، كـ.ـيريه!
ميدونى؟ تو تنها هنرت اين كه ازم فيلم بگيريه !!
هه!
عجب مرامى داشتى! تو منو تو هر سرابى كاشتى.
دلهره. فاز بد. توَهم. كاش تموم شه اين قهرا بى آشتى.
من اگه ميزنم تو گوشِت، قلبم ام ميلرزه ولى.
اين غروبو دوس ندارم ميزنم طلوع شه
خونِ همه صورتم، خونِ همه جونت
چون قرمزه رنگ زبونت، ميزنم كه جور شه
ميزنم كه پا شى، از خوابِ خمارى
ميزنم كه پاک شى، رو برگام يه غبارى
ميزنم ميگيرم هر چيزى كه دارى
ميزنم با قدرت. ولى پر ريزه كارى
دنبالِ تنوع، باختم. اون همش برد
من همه چيزم بِهم ريخت تا تنم به تنش خورد
همون بهتر كه لش برد ، بيخودى روزو نشمر
گشنگيشم پاى منه، ميزد حتا معدش غر
دنبال مو تو ظرفِ غذا بود، گيرو همش سه پيچه
دائمن به فكرِ اين بود كه فقط بپيچه
ميبست دروغ و داد و دوز و كَلک به ريشِت
بى جنبه و بى بته، ميزد فقط به ريشه
من ميبرم و ميدوزم، ميسوزم و ميسوزم
ميپوسم و ميپوسم، تا روشن شى از ديروزم
من بيست چهار ساعتى روزم ، بى خواسته هام پيروزم
من بيست هميشه. بى نوزدم، ولى خسته‌ام از ديروزم
نوش جونت بفرما، ولى خب اين وسط رفتيم به فاک يه سر ما
يه چشممون به گرما، يه چشم به سوز و سرما
يه دوتا چشم هم اضافه شد كه پشته سر ما
.
.
.
نوش جونت عزززيزززم ، پشت سر من برو بگو كه من مريضم
اگه بازم ميخواى بگو برات بريزم، من وصلِ شيلنگ يه ريزم
هنو بى دنده تيزم، پس بپا نخور به ميزم
كه دست به مهره بازيه، با اينكه هنوزم خيسه مهره قاضيه
ميزنم، بد ام ميزنم كه نگى راضيه
من بى مخم و بى كله، نگو صحنه سازيه
ميزنم به قلعه، نميذارم كه به اين راحتيا ببلعه
انگا اصليتم نازيه، ننم ازم آسيه
پس سعى نكن كه وايسى هى
من از اونام كه خنده رو صورتم ماسيده
و هى خودشو پاس ميده
من اونيم كه فحش ميخوره ولى راس ميگه، چون زبونش فارسيه
چون بين اين همه اون آدم آسيه
.
.
.
درباره این سایت